تقدیم به استادان عزیزم : " استاد میر ابوطالب سلامت منش"  و " استاد عباس رحمانی"

ای طایـر دشـت سـخن ، وی مرشـد پـیرانه تـن      

     از مـشـک آهـوی خـتن ، بر لوح دل نقـشی بـزن

ای ماه نور افـشان ره ، مقصـود هر مفلوس و شـه    

   افـسونگر رنـدان و گه ،‌ افسـانـه ای چون تهـمتن

از دل سلامت می کنم ، جان را غلامت می کنـم    

   روشن ظـلامت می کـنم ، روشنـگـری بر راه مـن

چون سینه ات را سوختی، شمعی بجان افروختی    

   هم سرِّ عشـق آموختی ،‌ هم روح بخشیدی بـه تن

در مجلس خط و قـلم ،‌ رهـبان تویـی تا مـنزلـم      

     عالـم تـویی مـن غافـلم ، خـود از مراد خویشـتن

مـیرِ هنرمنـدان تـویی ، پـیرِ خـردمـندان تویـی          

    شیرِ همه میدان تویـی ، محـرم تویـی بر انجـمن

خطّت به دل ره یافته ، مـشقت چـراغی سـاخـته    

    تذهـیب دُرّی تـافـته ،‌ بر زر نویـس ات از سـمن

از اُنـس و از وحـش قـلـم ،‌ ابر غـباری شـد دلـم     

     خـفّی نـباشـد حاصـلـم ،‌ بـر دل چلیـپایـی بـزن

ثلث جهان در دست تو،‌ بشکسته خط پابسـت تو     

   ریحان و نَسخم مست تو ، فضلت فرای این سخن

از آسمـان لوحـی بسـاز، یَم را مُرَکَّب کـن بـه راز      

   نی را قلـم کن بَهر ناز ، مشق سیه بر شـب فـکن

از رهروان خط گمان ، ‌تک خوشنویسی در جهـان    

      مستاصـلم در دل بـمان ،‌ یا لـوح دل را درشـکن

در حلقه ی عرفان مگر ، مرشد تویی خون بر جگر  

       فاق قلم خون شد دگر ، خونابه شـد بر دل ثـمن

لطفی به قلب تیره کن، این حـلقه را زنجیـره کن     

    چـشم جـهان را خیـره کن ، با نـام اسـتاد وطـن

صـوفی مـریدانت نگر ، جـانت "سلامت" رهـگذر       

    در قلـب "رحمـانی" اگر ، الماسِ دل را بر مَـکَن     

پیشاپیش روز 12 اردیبهشت را بر استادان ارجمندم که هنرم مدیون وجود انهاست تبریک میگویم